Сочинение на тему: «Беларусу і ў парыжы сняцца белізна бяроз і сосен медзь»

Если вы еще не писали сочинение на тему «Беларусу і ў парыжы сняцца белізна бяроз і сосен медзь», то осмелюсь предложить вам готовые варианты. Не забывайте оценивать каждый вариант, чтобы другим посетителям было понятно, на какие мысли можно заострить свое внимание.

Вариант 1

У Парыжы сярод шумных вуліцаў і гучных кафэ ты ніколі не чуў б мудрага шаранца, які спаў і спяваў у ладку бярозы? Але ці ведаеш ты, што ў гэтым вялікім горадзе таксама можна спаткаць белізну бяроз і сосен медзь?

Так, гэты прыгожы воблак нашай прыроды можна адчуць нават у цэнтры французскай сталіцы. Калі ты зойдзеш на бераг Сены і паглядзіш уверх, ты ўбачыш цудоўныя бялыя кронаўкі бяроз, якія цешаць вочы тысячам прабеглых парыжан і гасцей. А калі ты паглядзіш удаўзе, на адной з вышэйшых вежаў горада, ты ўбачыш медавы колер сасновых шапак, якія трымаюць сярэдзіну пагорак Беларусі.

У Парыжы беларуская прырода знаходзіцца ў асцярожнай гарманіі з гарадскім асяроддзем. Гэта як уздых спакусаючайся беларускай зямлі пасярод велізарнага метрапалітэна, які перапаяў усе культурныя і стылістычныя трымцы. Бярозы і сосны стаяць тут як сімвалы міналага і сучаснага, як сцягнутая родная мова сярод іншамоўнага гукоту.

Таму пад адной з парыжскіх бяроз ці сасноў можна пачуць сябе няшчасным эксілянтам, які прагаўляецца па таго чужаччыне, а можа, і ўбачыць у завітальнай сяліце, якая акампануе яму на ўсякім кроку. І цяжка яму, і завай гэтаму асяраць сваю заклапаную бацькаўшчыну, дзе кожная бяроза і кожная сосна былім сходам вяртаюць дабра.

Беласток, Менск, Віцебск, Гродна, Парыж… Ці дакладна асцярожная родная прырода ў замежжы – гэта спачатку заблуда носталгічных пачуццяў? Альбо гэта прадчуванне неапошняй свабоды і магчымасці апынуцца там, дзе наша песня не затымкнецца, дзе наш бяг не пахаваны ў томным лесе?

Маюць так Беларусь і Парыж шмат агульнага, бо адна з іншай барадаюць а вялікім гудзерным прасторам між іх, якая ўсёцяжкава збліжае і адлюстроўвае скарбы мінулага і сучаснага.

[expert_review_likes style=»button-1-color» size=»m» icons=»thumbs» alignment=»» show_icon=»1″ show_label=»1″ show_count=»1″ hide_dislikes=»0″ label_like=»Мне нравится» label_dislike=»Не нравится» name=»Вариант 1″ link=»#1″ post_id=»»]

Вариант 2

У глыбокае парыжскім вечарам, калі ноч уплывае ў затменне, у спакойным сне адкрыўся мне марскі пейзаж. Як у парыжы, так і ў маёй роднай Беларусі, знойдзеш бясконцыя лясы бяроз і сасен, што цяжарна каляюць хвалю. Белізна іхняга лісця сплывае з саімі блакітнымі мыслівымі небамі. А медзь, як сонца, абыходзіць кожную галінку, ярка сцвярджаючы радасць і красу навакольнага свету.

У той дзень у маім сне гэтыя два вобразы зляліся ў адзін, ствараючы непаўторнае падарожжа з аднаго месца ў іншае. Я падышоў да бярозы ў парыжы, і вона ласкала мне рукі сваімі лісцемі, як калі я датыкаваўся сасны ў Беларусі. Усё вакол было напоўнена няжнасцю і цепкасцю, якая падмалявае карціны майго сэрца.

Прыйшоў час пакінуць гэты чароўны марскі краязяц. Але мне засталася спамін пра тое, як белізна бяроз і сосен медзь аб’ядноўвала душу мая са светам Парыжа. І цяпер, калі я павяртаюся ў сваю родную Беларусь, я ведаю, што гэтыя лясы і лясныя шляхі зноў усецяпляць мяне, нагадваючы пра той амаль згублены свет у парыжскай ночы.

Вариант 3

У крыжы паміж сінімі небасхіламі, у гуку вялізных гарадскіх вуліцаў, у розных месцах Зямлі, ты, беларуская прырода, заўсёды будзеш сняцца мне ў яскравых колерах белізны бяроз і сосен медзі. Тваё прыгажосьць, прыглушанае, але незабытнае, змяцеліць у маім сэрцы, і мне хочацца доляпіць крыніцу твайго чыстага ўзрыцця, прыглушыць галасісты спев чапляў і птушак.

У парыжскай гвалцівай сцягных гарадскіх вокснаў, у сціплых танельцах месяцазьвяздаў, шукаючы спакою, я паждымаю вочы да неба і ўбачаю твае ніякія тотэмныя сядзібы саснай медзі, што цяпер стаюць межамі для мяне. І як толькі ўспамінаюцца мне гэтыя магутныя твары, мая душа ачапляецца ад таго неразборчага ўноску душы, што застаўся ў маім сэрцы.

Ты, беларуская зямля, прыносіш мне аднойчынае шчасце, калі ў спакою тваіх лясных хат, у шаленых шумах ягад, у цішынях полюў і лукоў, я магу спакойна знойдзіць месца для маёй душы. Акрамя таго, што ты даруеш мне непагасную прыгажосьць тваіх прыродных багаццяў, ты даеш мне хуткасць думак, спагадлівасць вершаў, і, страціўшыся ў гэтай прыгажосці, я адкрываю для сябе новыя магчымасці душы і тварэння.

Ты, беларуская прырода, заўсёды будзеш маім завеццем, маім дамам, маім найлепшым садам. Ты, для мяне, не толькі белізна бяроз і сосен медзі, але і непаямальная краса і веліч тваіх простораў, якія заставяюць маё сэрца біцца радасці і дзіўненьня.

Вариант 4

Беларуская прырода – гэта непаўторная і прыгожая. Яна асабліва ўзрушае ў летнія дні, калі белізна бяроз і сосен медзь будзецца на тле ясна-небеснага фону. Гэта надзвычайна мальваўна і цудоўна, калі ў тым лесе ўжо дзень пачынаецца, а вецер уносіць запашную свежасць на ўсе бакі. Гэтыя маладостныя дрэвы аддаюць усю сваю белю бачным айчынцам на вясенніх ходах, за газ каб мудрым старажытным грамадзянам на воднасці. Яны так чыста і ярка сцягваюць погляды, што парыж перашчасцей можа стагодніцца са сваёй супернай архітэктурай і злучанай з яе культурай. Гэта невядома і нейкая беларуская белізна перасаюцца ў этым вялікім імперскі сімвал, што змяніць бачныя рэчы. Але пакуль у парыжы сняцца белізна бяроз і сосен медзь, мы можам даказаць, што беларуская прырода – гэта вялікі дар, які штоўп абараны для наступных пакаленняў.

Вариант 5

У парыжы
Парыж — горад марскіх вясёлак, мясцовасць неабыязно выдзяляецца сваёй элеганцыяй, шматколькім колерамі, архітэктурай і каштоўнымі каштоўнасцямі. Гэта месца, дзе карціна пасяродку пераплеціла культурныя традыцыі і мадзерны дызайн. Але нават у гэтым вялікім горадзе парыськія вуліцы могуць быць упітаны чыста белай, арэоламі бяроз і сосен, далі атрымліваецца падабаецца і цешыць вока.

Белізна бяроз і сосен медзь
Бяроза — гэта дрэва, якое симвалізуе жыццё, плодатворнасць і чыстасць. Яе белыя кары, шматколькімі і вуснінаўчатымі веткамі пераплятаюцца з неба, вызначаючыя вокам неразладнасць і затышок. А медавы колер сасны ў пэўным сэнсе з’яўляецца адлюстраваннем шчасця і міласэрнасці ў гэтым горадзе. Прагуляючыся па парыжскіх вуліцах, нечакана сустракаеш чыстую і прыгожую белізну бяроз і сосен, што нават яшчэ больш зрабіць гэты горад нейкім нейка і фантастычным.

Горад парыж і беларуская прырода
Парыж — месца з вялікай гісторыяй і культурнымі каштоўнасцямі. Беларуская прырода — гэта месца, дзе кожны элемэнт з’яўляецца натхненнем для творчасці. Сустрэчы з белымі бяразамі і меднай сасной ў парыжскім горадзе стварае цудаўныя ўзаемаадносіны між культурамі і прыродай. Гэта святкаванне красоты і гармоніі ў самым сэрцы агульнага гарода, які зноў-такі ганіць мяжы паміж цывілізацыяй і прыродай.

Урэччаўшы чыстую белізну бяроз і сосен медзь у парыжы, мы можам пабачыць, што гэта проста зацішчае вока і змякчае сэрца. Гэта нагадвае нам пра тое, што прырода — гэта тое, што аднаўляе нашы душы і даруе нам спакой. І калі мы можам ведаць і цаніць гэта ў сучасным горадзе, гэта дазваляе нам паўерыць у тое, што гармонія паміж сучаснасцю і прыродай магчыма.

Вариант 6

У Парыжы беларусу прымарочваюцца з гарызонту белыя кроны бяроз і сасон, якія дзярмуць меднае сярэбра. Гэтае глыбокае адчуванне прыносіць яму крыніцу спакою і нязменнага звароту да роднага краю.

У вобразах беларускіх бяроз і сасон у Парыжы адлюстроўваецца маральны і этнічны ідэнтыфікатар беларуса. Звязанне з родным краем, з пуцямя душы і спадчынай адкрытага пала, высвятляецца ў са зваротам да белай, бязьмудрай беразы і меднай моцы сасоны.

У незнаёмым гарадзе беларускае душа шукае падтрымку і сілы ў вобразах родных месцаў і природы. Гэтае адчуванне змяняе празмары на рэчывістасць, надзейнасць і стабільнасць.

Прыгожыя і блізкія беларускаму сэрцу маці і бацька, гісторыя і культура сваёй зямлі — усё гэта адлюстроўваецца ў мараглых абрысах бяроз і сасон у сьрэбрыстым адзенні.

У паглядзе на гэтыя маральныя цяжары і адказнасьць за нацыянальны дух беларуса ў Парыжы намотваныя спогляданні, што раскарэчваюць крыніцы сілы ў вобразах белых бераз і меднай сасоны.

Гэтыя абразы, перасякнутыя гэтым адчуваннем, выступаюць некай варожай прыстаўкай да згубнага вплыву глыбокай удзячнасьці, што парадае ўладкаванню духу і моцы аднароджваньня беларускай нацыі.

Вариант 7

У Парыжы беларусу сняцца белыя бярозы і меднае сусна. Гэта абразы тыміма, што яны ўбачыў на сваёй роднай зямлі. Беларуская прырода абалонная і шматвольная, яна ажывае ў памяці кожнага сына і дачкі Беларусі, якія адышлі за мяжу. У Парыжы, сярод вялікага гарадскога хаусу і шуму автамабіляў, душа беларуса шукае спакою, заглядаючы ўнутра сябе і вертаючыся да сваіх караняў.
Белыя бярозы і медныя сусны – гэта сімвалы Беларусі, якія не лічацца паміж крыніцы мараў афарыста. Гэтымі вобразамі беларускі пісьменнік уяўляў усю красу і магутнасць сваёй роднай зямлі і праграваў іх у сваіх творах. Сёння, калі беларусы жывуць за мяжой, гэтыя вобразы заставаліся сцверднымі ў іх душах, надзеяй на вяртанне і любоў да роднай зямлі.
Парыж – гэта горад магутнасці і вялікага мастацтва, але ён не можа забраць усю той мандрымы свет, які хавае ў сабе Беларусь. І таму ў сэрцы кожнага беларуса будзе заўсёды месца для белых бярозаў і медных суснаў, што ўбачыліся яму на роднай зямлі.

Вариант 8

Беларусу ў Парыжы сніцца белізна бяроз і сасон медзь. Гэта вобраз, што вызывае быццё ў родным краі, пачуццё дамаўленасці і размаўленасці з прыродай. У Парыжы, дзе шумлівае вялікае месца і час, гэтыя мяккія калерыя і каштоўная медныя тон сціпаюцца да сэрца беларуса, які ўсё жадае адчуць зноў сваю родную зямлю.

Медная бараўнецца сасні і белізна бяроз з’яўляюцца яркімі вобразамі, якія прыносяць у спачатку родную прыроду, а потым і культуру, нават у самы цудоўны горад Парыж. Гэта дапамагае пачуць звяз з праходніцтвам і трывалай гісторыяй свайго народа, зрушаючы межы паміж двух светаў.

У гэтым сніцца асабістая сцэна, у якой беларус у Парыжы, аддалены ад сваёй роднай зямлі, спаткаецца з адплыўшай памяццю ад нейкіх далякоўных месцаў, дзе спалохвае выявы белых бяроз і медных сасноў. Гэты сон вызывае пачуццё струмленасці і шчырасці, а таксама патрэбу пачуць нібыта сэрцам роднай зямлі, якая ўзбуджаецца ў гэтым мадэрным горадзе.

Гэты сон можа быць угледжаны як звабленне да таго, што ёсць звонку. Гэта таксама ўзбуджае памяць пра тое, што асабісты свет беларуса, які атрымаў ад сваёй культуры і прыроды, мае значэнне ў захапленні сваёй гісторыяй і сувязям з роднай зямлёй.

Такім чынам, сны беларуса ў Парыжы, дзе яму сняцца белізна бяроз і сасон медзь, могуць быць уяўленыя як выяўленне ўзаемасувязі паміж гісторыяй і культурай, і як спосаб падтрымкі звязку з родным краем. Гэтая вобразнасць дапамагае беларусу захоўваць сваю ідэнтычнасць і пачуццё ўласнага месца на гэтай зямлі, нават калі ён знаходзіцца на далёкіх ад звычайнага дома.

Вариант 9

У Парыжы, унізе Манмартра, у схіле атрымліваецца беларус, у якога ў сне маюць выявіцца бялізна бяроз і саснаў, а таксама медзь. Ён чуе перасяння пагадненьняў, адчувае падтрымку і няжнасць, мае змагальніцкі дух і надзейнасць у будучыні. У гэтым сне беларус віжыць сваю родную зямлю, яе прыгажосць і магутнасць.

Бялізна бяроз і саснаў у снежным пейзажы нясе ў сабе сціплую памяць аб родным краі і мінулых часах. Гэтыя дрэвы сапраўды своеасабліва сімбалізуюць красу і магутнасць беларускай прыроды. Іх бялізна выяўляе высокае душэўнае злоўленне, а медзь — сімбал працавітасці і цярплівасці беларусаў. У снах беларус можа відаць, як белізна бяроз і саснаў адлюстроўваецца на лёсе яго самага, як яго душа станоўцца яшчэ чыстейшай і трансцэндэнтнай.

У Парыжы, у гэтым цудоўным горадзе з залатымі вежамі і мастацтвам, беларус можа дакладна ведаць, што яго нацыянальная ідэнтычнасць не стратаіцца, а крыходзіцца да нейкіх эстэтычных і духоўных ідэалаў. Ён тлумачыць сабе, што бялізна бяроз і саснаў ёсць сур’ёзным сімвалам яго самога — чысціня, працавітасці і магутнасці. У Парыжы беларус можа знайсці душэўную раўнавагу і праўдзівую сапраўднасць свайго існавання, паднімаючы сваю нацыянальную гордасць.

Такія сны паказваюць, што беларуская душа зашмат здольная да сэнсаў і глыбокага ўспрымання свайго значэння ў сусветзыразанні. Усім беларусам вартасць пачуць такія сны і звярнуць увагу на іх душэўную сутнасць. Гэта дапаможа ім пачуць сваю родную зямлю ў яе поўнай красе і магчымасці, а таксама надае сілы і праўду ў падлучэнні да свайго народу.

Вариант 10

У пэўны момант часу беларусы, якія жывуць у Парыжы, малююць у сваіх снах белыя бярозы і сасны, якія мальваюцца на закатным небе, і мед. Гэтыя мары — сімвал нацыянальнай празначальнай прыроды, якая заставіла Аляксандр Пушкін пісаць пра нас. У гэтым маім горадзе, дзе я нарадзіўся і вырас на лоне аднаго з самых нягрэчнікаўшых лясаў свету, мне ўсёцікава, што беларусы, якія пакінулі родны краіну, таксама маюць такія ж мары. Яны цешацца бачанням белага, цудоўнага пейзажу, які іхнім вачамі спрадвеку быў здымак радужнай гісторыі. Гэта прыгожая думка, якая падрабязна нясе сіла адчуццяў і спагадаў, знойдзеных у сэрцы Беларусі і ўсюды, дзе жывуць яе сыны.

Вариант 11

У парызе жывуць беларусы, захапленыя прыродай баракі і сасновых лясоў Беларусі. У іхняй душы жыве мара аб беласці бярозаў і сасновых дрэў, а таксама аб медзі. Гэта мара пачалася ў дзяцінстве, калі яны першы раз пабачылі гэтыя прыродныя красаты. У спамінах іхняй душы захаваліся карціны роднай прыроды, якія не пакідаюць іх і на чужыне.

У парыжы, паміж вялікімі будынкамі і шумнымі вуліцамі, беларусы шукаюць магчымасць пабачыць хаця б невялікі амаль здымак роднай прыроды. Некалі іх мара стала рэчыстай а ў размаўлянні прыязнасці з нараджэнцамі іншых краін. Ім заўсёды цікава падзяліцца сваімі спамінамі і адчуццямі, якія связаны з роднай зямлёй. У іхнімі апавяданнях прыгожае завецца, адлюстраванне беларускай прыроды з’яўляецца натхненнем для слухачоў.

Мара аб беласці бярозаў і сасновых дрэў, а таксама аб медзі, стала невыдзейна месцам, якое здолала пранікнуць у поўны амаль культурны востраў. І хоць у рэальнасці гэтыя карціны можа і не дазваляюць убачыць увесь перавод радзімы, але яны здольныя пранесті ў свеце спалучэнне мараў і рэчыстых адчуцьцяў, якія змяшчаюцца ў раберы пераменных краінаў у сэрцы Еўропы.

Вариант 12

У некаторых беларусаў, якія жывуць у Парыжы, застаўляецца адчуваць тэрмінальны адчай у выніках страты сваёй роднай зямлі. Лес і поле, бярозы і сасны, меджы і палыны, якія акрадалі іх душы, засталіся ў нязвычайнасці парыжскага гарадскога пейзажу. Але нават у цяжкім дзеібрыюць, беларусы не забываюць пра прываблівасць і магічнае ўзрушэнне, якое вызваляюць у іх белыя бярозы і сасны, а таксама бліскавіца палынных поляў.

На фоне монументальнага амальцавана парыжскай архітэктуры і шылавіх мостаў, беларусы мараць пра лесныя цішыню, пра бярозы, што трывожацца пад шэпт вецера, і пра сасны, што спакойна шумяць пад ласкавай прытымчынай вецера. У іх снах узваецца медытатыўная краса палынных поляў, якія мацуюцца ў бліскавіцу меджаў, якая аднолькава прывабліва для тых, хто памятае сваю родную зямлю.

У Парыжы, дзе шумціць вялікі гарадскі жыццё і погоны за мэтай, беларусам дасць простор для спынення, глыбока занурэння ў мыслі пра тое, што знаходзіцца далёка. У моманты зладу, калі яны хочуць атрымаць натхненьне і сілу, ім дасць магчымасць адчуць сваёй душы ракі і лугі, бярозы і сасны, палыны і меджы. І хоць гэтыя марэчныя карціны здаюцца далекімі і недаступнымі ў горадзе амальцаваных фасадаў, іх сон усё роўна заставаецца магутным і шматкроць вызвалівае у іх пачуцці цуду.

Вариант 13

У парызе беларусы і беларускія мастакі мараць аб беласці бяроз і сасоньняў, аб медзі. Гэты сон — пра краіну, пра яе прасторы, палявы, лясныя аляні. Гэты сон — накшталт прыгажосці і нацыянальнага сэнсу. У парызскай шумнай хмараце хочацца ўбачыць тыя нябесна-белыя дрэвы, пачуць запахі роднай зямлі, паціскваць мяккія вершкі, абмывацца чыстай вадой з роднага крышталевага абразу.
У парыжскіх мастацкіх цэнтрах і кавэтэрах чуць гучныя гукі беларускай мовы. Іхнія творы, іхняя творчасць напаўняюцца працягою да радзімы, да той прыгажосці, якую мы так цешымся ўбачыць. Гэта якісць, несамае атрымлівае з часу і прасторы.
У сваіх марах, у сваіх творах мы праграмляем родную зямлю ў свеце. Хацелася б, каб нашы сны, нашы творы падмуцавалі патрэбу пазнаваць прыгажосць сваёй краіны, рабілі яе вядомай, узведамлялі пра яе вызначальныя сімвалы і якасці.

Вариант 14

У парызе беларусы мараць беласць бяроз і сасенняў і медных. Гэта натхненьне паўсядзьдзяе іх душу, нясучы душэўную чысціню і праўду. У аблоках парыжа они малююць найлепшыя карціны роднай прыроды, дзе белыя бярозы стаяць сярод зяленых сасенняў, а медзь залюбляе сонца.

Парыж, горад мастацтва і культуры, але для беларусаў ён таксама застаецца месцам спагадаў і майстроўства. Хоць жыццё за мяжой можа быць няпростым, беларусы застаюцца вернымі сваёй культуры і мове. Мараць аб родным краі зрабіць іх моцнымі і ўстойлівымі, дапамагаючы ім знойдзіць сваё месца ў гэтым вялікім свеце.

Аднак, нават удаляючыся ад роднай зямлі, беларусы не трацяць звязку з ім. Мячутва да беласці бяроз і сасенняў і медных жыве ў іх сэрцах, дапамагаючы ім захоўваць сваю ідэнтычнасць і душэўнае багацце незалежна ад месца іх пражывання.

Таму, нават у парыжы, беларусы мараць пра беласць сваёй роднай зямлі, дзе белыя бярозы і сасення стаяць сярод зяленых лясных зарослін, а медзь гарыць на сонцы. Гэта марэнне ёсць іх сілай і натхненьнем, якое дапамагае ім захоўваць сябе і сваю маральную цноту ў любым кутку свету.

А у вас есть идеи, какое можно ещё написать сочинение на эту тему? Поделитесь в комментариях!