Сочинение на тему: «Мой любимы верш»

Если вы еще не писали сочинение на тему «Мой любимы верш», то осмелюсь предложить вам готовые варианты. Не забывайте оценивать каждый вариант, чтобы другим посетителям было понятно, на какие мысли можно заострить свое внимание.

Вариант 1

Мой улюблены верш — гэта «Мастацтва» Міколкі Заблудоўскага. Гэта верш для мяне выдатны не толькі тым, што ён напоўнены глыбокім сэнсам і выдатнай мастацкай мужнасцю, але і тым, што ён звяртаецца да самых важных пытанняў чалавецкай душы і існавання. У гэтым вершы выбухае магутнасць слова, выдатны майстэрства стварэння малюнкаў, і ўсё гэта адбываецца ў мелодыі, што цягне за сабой чытача, прыцягваючы яго да глыбіні штормуючай душы паэта.

Гэты верш напаўняецца трагічным аптымізмам, які змушае задумацца над вялікімі пытаннямі жыцця і сэнсу. У ім адлюстроўваецца вялікая здольнасць паэта ўяўляць свет у новым святле, раскрываючы невіданыя граніцы пэўнай тэмы. Ён стварае метафарычныя абразы, якія адлюстроўваюць пэўную глыбіню і пасхаванасць пачуццяў. Гэта дазваляе чытачу ўвайсці ў глыбокую сутнасць таго, што апісваецца ў вершы, і перадаць яго колькасць і перадвыняць недзялімасць адчуванняў.

«Мастацтва» заклікае чытача да развіцця і дасканаласці, паказваючы шлях да празрыстайсці і праўды. У гэтым вершы пераадоленая чалавечаская глыбіня, страх і падмазанасць жыцця. Ён выклікае ў чытачык лёс па пошуку і ўласнай ідэнтычнасці, паказваючы працэс зросту і выяўленне істыннага «я». Такім чынам, «Мастацтва» станоўчыся не толькі вершам, але і асветай для тых, хто шукае існы сэнс жыцця.

Усё ўсё, «Мастацтва» Міколкі Заблудоўскага — гэта верш, які цягне да сябе чытача захапленнем і ўзрушэннем. Ён напоўнены глыбокім сэнсам і мастацкай мужнасцю, што рабіць яго неперавершаным творам паэзіі.

[expert_review_likes style=»button-1-color» size=»m» icons=»thumbs» alignment=»» show_icon=»1″ show_label=»1″ show_count=»1″ hide_dislikes=»0″ label_like=»Мне нравится» label_dislike=»Не нравится» name=»Вариант 1″ link=»#1″ post_id=»»]

Вариант 2

Вы можаце спытаць у любога аматара літаратуры, кожны маем свае любімыя вершы. У мяне таксама іх не адно. Аднак, калі спытаць мяне, які верш я лічу самым асабістым і адмётным, то мая выбар падпае на твор Янкі Купалы «Жураўлі». Гэты верш мае ўзнёску ў беларускую літаратуру і культуру, яго змест адлюстроўвае вялікую вайну, героізм і страты нашага народа.

У «Жураўлях» Янка Купала апісвае страшныя часці Вялікай вайны, у якой паміж іншымі выступае паэтычная прыгажосць і звонкі тон. Гэты верш абразата выяўляе пачуццё гібелі, страху і надзеі. Цяжкія часы вайны і страці адрозніваюцца ад мірных дзён, аднак у самых цёмных момантах чалавечасць і героізм узвышаюцца ўзлётам жураўляў. Яна сапраўды мае вялікую сілу і прадстаўляе сабой непасціжны патэнцыял чалавечага духу.

Ёсць такія вершы, якія заставяюць нас задумацца, паадмацаваць, паразмышляць і аддаліцца ад усяго насасці. «Жураўлі» — гэта верш, які змяшчае ў сабе як гістарычную глыбіню, так і непасціжныя моманты аптымізму і надзеі. Гэта твор, які вызывае ў нас пачуцце добра, героізму і мужнасці.

Такім чынам, «Жураўлі» Янкі Купалы — гэта твор, які валодае ўнікальнымі ўласцівасцямі, здольнымі вызваліць у нас шмат скарбот і пачуццяў. Гэты верш застаецца вечным класікай, які раз’яўляе новыя глыбіні і значэнні для кожнага, хто засмакоўвае яго мудрасць і паэтычную магію.

Вариант 3

У розным людзей будзе свая любімая верш. У маім выпадку, гэта верш, якая звяртаецца да самых глыбокіх існаванчых пытанняў, вызывае ў чалавека размышленні і адчуванні. Мой любімы твор — гэта Тытарэўская балада «Край родны». У гэтым вершы аўтар адлюстроўвае трагічныя падзеі на фоне радасці і вялікага краса роднай прыроды.

У творы Віктара Тытарэўскага адчуваецца глыбокая любоў да роднага краю і разбітасць ад далёкага ад яго адлучэння. Аўтар паказвае вялікую магутнасць роднай прыроды, якая адлюстроўваецца ў выяўленні рознага паднебесся, зямлі, вады. У вершы «Край родны» адчуваецца глыбокі інтымны зварот да роднага краю, да людзей, да прыроды.

У той жа час, Тытарэўскі ў сваіх вершах адлюстроўвае і трагічныя падзеі. Шлях войск па Заходняй Беларусі прыводзіць да знішчэння вёск, сялянскіх гаспадарстваў, до прапастэння чалавечага жыцця. Ў гэтым вершы адчуваецца гараць большая глябіня чалавечага разумення і самага жыцця, паўнасць яго значэння.

Такім чынам, «Край родны» — гэта верш, які рыхтуецца да самых глыбокіх асноў жыцця, дакладна адлюстроўвае пачуцці, думкі, адчуванні аўтара. Гэта твор, у якім адчуваецца велізарная магутнасць мастацтва, гэта шлях да самага сябе і свайго разумення свету.

Вариант 4

У гэтай тэме мне хочацца падзяліцца сваімі думкамі аб адной з самых улюбёных мною вершаў. Я магу скончыць сваю апавяданне гэтымі радкамі: «І з чыстага роднага слова, І з смуткам, што баліць.» Гэтыя радкі — гэта апісанне вершаў Максіма Багдановіча, якія здолелі даты роднай мове новае жыццё, а мне далі магчымасць ведаць, што беларуская мова — гэта што-то вялікае, прыгожае і вячнаяе. Гэты верш ніколі не састараецца, таму што зусім яго не адчуваецца сённяшняга дня, бо ён стаў назіральным каменем у беларускай літаратурнай сферы.
Гэты верш здольны разбурыць малюнкі і вывядзі на простаць, які спазьніцца вычаркай маркера. Ён хутка здольны пагрузіць у сваё цішацінства і расказаць вельмі шмат пра нездоленную душу беларускага народа. Апошнія радкі гэтага верша становяцца прычынкай для непаспокою, адчування шчырасці і крыніцаю натхнення для мяне. Яны прымушаюць задумацца аб жыцці, прыгнічаюць, адчуваць смутак і ў той жа час кідаць выклік — вынесці за межы сваёй зручнасці, пакласці каму аб рэчы, сказаць пра тое, што баліць.
Гэты верш — гэта не толькі мое ўлюбленае творчае дзеянне, гэта што-то вельмі большае. Гэта ён прыйшоў да мяне ў самыя цяжкія часы, калі ў маім жыцці была цяжкасць. Ён дапамог мне зразумець, што жыццё складаецца з разметак — гэта што-то немагчымае, але блізкае. Ён дапамог мне адчуць, што нават у самыя цяжкія моманты прыходзіць час надзейнага святла. І гэта святло — гэта адзін з першых вершаў Максіма Багдановіча.

Вариант 5

Мая любімае верша
У сваім сэрцы я захоўваю любімы верш. Гэтае твора мне дапамагае ўскрыць свае найглыбейшыя пачуцці і думкі. Яна нібыта пакутае ў маім сэрцы і заставляе мяне адчуваць усе перажытага. Гэта верш для мяне як кропля вады ў пустыні, неабходная і неперакладная.

У гэтым вершы нашоў я нешта сваё, што змяняе маё разуменне свету. Яна мае сваю супершыкрыццё, сакрэтную нататку, якая дазваляе мне вызявіць веліч свайго ўнутранага свету. Кожны радок у гэтым вершы мае значэнне, якое мяне навучае, удзяляе і прасваіць. Яна цягне мяне да ўласнага ўзроўню думак і спажывае ў сваім чароўным танчыку.

Мая любімае вершы — гэта не проста словы, гэта якасць жыцця, якая насычае маё сэрца. Яна дазваляе мне перажыць усе штормы і буры, якія зліваюцца на мяне, і засталоўваюцца з узнагародай і веліччу. Гэта верш для мяне — як кадзіроўка са святлом у цёмным лесе, якая азначае мне дарогу і прыводзіць у бяссмерце.

Хто б маг раскрываць мая думкі і пачуцці, верш для мяне заўсёды будзе падтрымліваць мяне ў складаных часах, апавіваць мяне спакойнай мудрасцю і даваць сілы паўставаць пасля кожнай паразы. Гэтае пасланне, якое несе гэты верш, застаецца з мной на вечнасць, і я заўсёды буду захоўваць яго ў сваім сэрцы як сакрэтны скарб.

Вариант 6

Мая любімая верш, што заўсёды трымае мяне ў трудныя мгновы жыцця, — гэта з вядомых вершаў Твардоўскага: «Жыві, пакуль жывеш, каб жыцьцё было ў складаньні прыемна.» Гэтыя словы заўсёды нагадвалі мне, што жыццё — гэта працягласць, і што трэба цаніць кожны момант быцця, ведаючы, што ён адназначна непаўторны. У гэтым вершы я віжу заклік дзяржацца мацна і не адпускаць сваіх мэтаў і жаданняў, нават у трудныя часы. Ён праўляе нашым вартасцям і прынцыпам, якімі мы кіруемся ў сваім жыцці, і падтрымлівае нас у веры ў сябе і ў свае магчымасці. Цяжка запершыцьці ў мяне ўзмацненне і магчымасць палучыць сілу ў самыя трудныя хвіліны.

Вариант 7

Майго любімага верша

Мой любімы верш, цябе я захоўваю
У сваім сэрцы, як сакрэтны скарб.
Ты мне даеш сілу, калі я зляваю,
І натхненне, калі душа у жаху.

Ты, мой верш, нібыта восеньскія дажджы,
Адмяняеш сустрэчы з тугой і зялёю.
Ты мне дазваляеш адчуваць радасць і бяду,
І можаш узбагаціць маё жыццё словамі.

Хто напісаў цябе, мой любімы верш?
Хто змагаўся з мовай, каб дасці мне трыглівасць?
Ці можа, ты паходзіш з неба, нібыта душа,
Што знайшла свой шлях у свеце слова?

Я благаслаўляю твае імя
І дзякую за тое, што ты ёсць.
Мой любімы верш, ты — мая малітва,
Ты — мой узор, мой вочысты натхненне.

Вариант 8

Мой улюблены верш маецца ў створчых радках поэзіі, дзе кожнае слова цяпер становіцца нібы кропляй драгаценнага мёда. Гэта верш нясе ў сабе непаспынную магію слова, што ператвараецца ў жывую эмоцыю, што спалучае ў сабе радасць і пакуты, каханне і пярэчанне. Яны здаюцца мне жывёлай, якая дыхае ў сваім тайным свеце, якая можа быць разумець толькі тымі, хто разгадае яе сакрэты.

Верш маяга ўлюбленага аўтара адкрыў мне новыя грані мастацтва, дапамог мне пачуць і ўбачыць тое, што раней было захавана ад маіх вочаў. Яны вызываюць у мяне вялікую глыбінную адказнасць і адчуванне, што ва ўсходзе санцы адмяжуецца непразрачнасцю векаў.

Такі верш — гэта каштоўнасць, якая захавала цудоўны сэнс і мільёны тайн. Я не магу перастаць захапляцца яго ўзлётам і спускам, яго цяжарам і святлом. Ён заставіў мяне збіраць ключы ад былінкі, адкрываць дзверы ў свет паэзіі і ў хваляванні несамаховасці стварэнняў.

Вариант 9

У маім улюбёным вершам зусім асаблівы смак і значэнне. Гэта азбучанне майго душэўнага стану, гэта крыніца натхнення і лёсца. У маім улюбёным вершы — мудрасць і праўда, якія раз’юшваюцца ў сэрцы і падымаюцца на крыле душы. Яны нібы крыніца вады, якая несе жыццёдадзельнае вітае мудрасці і любові.
Улюбёны верш дапамагае мне зразумець сэнс жыцця, падмацоўвае маю веру і дазваляе заглыбіцца ў свае самыя глыбокія пачуцці. Гэта не проста радкі, гэта кропка кантакту з вышынямі, з бескалорнымі мірготамі вялікай душы, якая змагаецца за святласць і праўду.
У маім улюбёным вершы — магутнасць і нежнасць, мудрасць і прыгажосць. Яны цягнуць за сабой мой дух у неба, робяць мяне лёгкім і свабодным, як птушка, што паўздымлівае над зямлёй. І таму я заўсёды буду пакланяцца сваім улюбёным вершам, цаніць іх як скарб, багацце, што нясе мне святласць і радасць.

Вариант 10

Я проста пераканала мой любімы верш на старонках кнігі, якую прыняўся чытаць у ваколіцынай бібліятэцы. Ён мне ўсецям дрэнна ведаў, бо мяне па асабе ніколі не цікавіла літаратура. Але ў адной з вусносін знайшло сваё дастатак правільнае пакіданне, каторае пажадаўся маёй душы. У гэтым моманце я сцяруўся, што верш пазначыў мяне да глыбокага думання пра тое, што ён значыць.

Верш тут адкрыў мне свецце новых эмоцый і думак, каб сказаць гэта. Я пачуў што гэта за пажаданне чытаць яшчэ і яшчэ. І я прасцей не маг адраджацца выразнасці верша, які стварыў уваход у бяссмерце. Ён быў прызначаны сваім сэнсам, словы змоглі быць паўтаранымі чалавекамі за ўсю нашу гісторыю, але яны прынеслі мне ўдзел у нараджэнні чаго-то новага. Ён закрыў маёе разуменне таго, што значыць выразнасць, якая здольная апісаць усю глыбіню нашага настрою, нашых вадаў вей, нашых гэтаў і шчасцяў.

Вось чаму мой любімы верш змягчыў маё сэрца і душу. Я прызначыў яму ў іншым сэнсе павінаважнае значэнне, што паказвае шлях да нашчадкаў усім нашым неабмежаваным дасканаласцям. Ён вярнуў мне намаганне, каб упэўнена дамагчыся ўсіх сваіх мэтаў, і вера ў тое, што гэтае паведамленне будзе зусім іншымі.

Вариант 11

У мяне ёсць многія любімыя вершы, але адзіны з іх заўсёды заставаецца ўва мне асабліва моцна — гэта верш Антона Павловіча Чэхавіча «Ля сьмерці»:

«Бо што ж цябе кастанькі пушчаць,
Ці дарма вітры будуць плаць, пханькі рыпць дарма,
Шлях ці шлях,
адно любо з сусьвета і усьніх ястраў.
Шлях ці шлях,
адно любо з сусьвета і усьніх ястраў,
Адно іншае инша, шлях ішоў,
Та ніхто і памёр не пакінуў.»

Гэты верш для мяне выклікае мноства эмоцый і думак аб вечнасьці, пра нішто і нішто, пра мінулае і будучае. Ён асобым чынам распрамляе праблемы чалавечай існаваньня, якія заўсёды былі і будуць актуальнымі для нас усіх. І ў той жа час, верш мае нейкую непаўторнасьць у сваім выказваньні, што робіць яго асабліва велікім.

Гэты верш для мяне — гэта шмат больш, чым проста радкі. Гэта філасофская прадметнасьць і ўмаёмнасьць, што прытаймавана зачаравала маю душу. І я ўпэўнены, што гэта не апошні раз, калі яўжо аддаюся ў глыбокае задуму пра гэты верш.

Вариант 12

Мой улюблены верш складаецца з радасці, глыбокае адчуццё і мудрасць. Гэта верш заставіць мяне паглыбей разуменнем, вызывае ў мяне думкі і этычныя пытанні. Ён адлюстроўвае почуццё багацця мовы, выкарыстанне прыгажосці і якасці матэрыялаў для стварэння мастацтва. Яны змусілі мяне яшчэ больш увагі ўмяць на важнасць слова, якое можа трансфармаваць наш свет. У гэтым вершы ёсць шмат відавочных слоў, каторыя асвятляюць тэмы жыццёвага досведу і пачуццяў. Яны магуць быць простымі, але ў той жа час глыбокімі і мудрымі для нашага разумення свету, у якім мы жывем.

Вариант 13

Гэта высокае мастацтва, калі сціха здзейснена непсуецца нам у душы і заставіць нас пачуць нешта непаўторнае. Мой любімы стых паказвае магчымасць мовы выразіць глыбокія асяроддзі. Ён адлюстроўвае пачуццё гістарычнай традыцыі і становіцца крыніцай натхнення для новых твораў.

Мой любімы стых — гэта творчая праца, якая прадстаўляе сабой ідэальны злучанне мастацтва і слова. Ён прымае нас у цяплы аб’яццё сваяго вякоўнага бутэлькавага прастора і прапануе адкрыць для сябе нешта новае.

Гэты стых, які займае маё сэрца, не абмежоўваецца старымі граніцамі і месцамі. Ён шукае сваё месца паміж радкамі сучаснай паэзіі і ўкараняецца ў нашымі шматлікімі перакладамі і адаптацыямі. Ён заставіць нас думаць, адчуванне, і дазваляе глыбока ўваходзіць у свой асяродак. Ён — гэта мая сховішча на пачуцці тым, хто разуменне страчае гэты стыль.

Мой любімы стых — гэта ўральская краса, звонкасць слоў і пачуццё весялля, якое скражаеца з душою. Ён заставіць нас пачуць шчасце, гора, жалю, чысціню і рэвалюцыю. Ён застанецца з намі на ўвесь час, пакуль мы будзем жыць, і заўсёды будзе нашым кіраўнікам у свеце слова.

У гэтым стылі я віжу мой душу, маю пачуццё і маю вымяры сутнасці. Ён — гэта мая сіла і мая слабасць. Ён заставіць мяне думаць, заплываць у творчае прасторы і зноў адкрыць для сябе нейкія тайныя асяродкі.

Вариант 14

Мой улюблены верш «Як зямля, апрануўшыся ў белы сплет,
Судзелішся з небам ў бліскучым аб’ядзенні»
— гэтыя радкі з паэмы Максіма Багдановіча «Казка пра вясну» заўсёды здольныя вызываць у мне найлепшыя адчуцці. У гэтым стылізаваным лірычным творы, аўтар апісвае прыгажосць прыроды, уздыхаючы ад ураканнай красы вясенняй прыроды. З граніту моцнасці і велічы надпрыроднасці працягваецца ўзлёт думак і пачуццяў непытнай спачатку. У стошках узнясення і ўзброенай гордасці, вызываецца усход апранутай у бліскучае аб’ядзенне, феерыічны малюнак мірнай і сустрэчнасцівае заснаванні. У гэтым стылізаваным творы, я бачу адлюстроўваецца тое, што ўажываецца не толькі ва ўсёй сваёй шматабокасці. Ён адлюстроўваецца ўсёй карысталіцею сваёй роднае мовы, свайго народа. Agды будуць уваходзіць у бой з жыццём, я абавязкова ўспамінаю гэтыя радкі, якія дазваляюць мне адчуваць сябе часткай вялікага касмасу і разумець сваю месца ў ім.

А у вас есть идеи, какое можно ещё написать сочинение на эту тему? Поделитесь в комментариях!